Σαράντα χρόνια ξημερώνουν σήμερα, 14 του Αυγούστου, από την έναρξη των επιχειρήσεων του δεύτερου Αττίλα. Όταν οι τουρκικές δυνάμεις, τερμάτιζαν μονομερώς την εκεχειρία και άρχιζαν την προέλαση προς την Αμμόχωστο, για να ολοκληρώσουν τα καταστροφικά τους σχέδια επί της Κύπρου.
Οι στρατεύσιμοι Αμμοχωστιανοί ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία εκτός της πόλης του Ευαγόρα και ιδιαίτερα στο θύλακα της Λευκωσίας, επιτηρώντας την ήδη χαραχθείσα από το 1963 πράσινη γραμμή. Τα γυναικόπαιδα και οι ηλικιωμένοι, αντικρίζοντας τα προελαύνοντα τουρκικά άρματα, έπαιρναν τη στράτα της προσφυγιάς. Ένα δρόμο που θεωρούσαν πως πολύ σύντομα θα ξαναπερπατούσαν, αντίστροφα. Μάταια όμως περίμεναν μέρες,βδομάδες, μήνες, χρόνια… Ο δρόμος της Επιστροφής, σαράντα χρόνια μετά, δεν άνοιξε… ακόμα.
Η φλόγα της Επιστροφής ωστόσο, παραμένει αναμμένη. Οι Αμμοχωστιανοί, είτε περπάτησαν τα Άγια χώματα της Βασιλεύουσας, είτε την έζησαν – αγέννητοι το ’74 όντες – μέσα από τις περιγραφές των γονιών και παππούδων τους, καρτερούν τη μέρα της Επιστροφής. Φωλιάζει μέσα τους ο πόθος να περπατήσουν τα στενά του Βαρωσιού, να γευτούν τους καρπούς της Μεσαριάς, να προσκυνήσουν τους Αγίους της Καρπασίας, να βαφτιστούν στη θάλασσα της Αμμοχώστου.
Η Ανόρθωσις Αμμοχώστου, αλλά και όλα τα προσφυγικά Σωματεία μαζί, έχουμε χρέος να κρατήσουμε αυτή τη φλόγα αναμμένη. Να αποτελούμε φάρο Επιστροφής, ιδιαίτερα για τη νεολαία, μέχρι που να σημάνουν χαρμόσυνα οι καμπάνες για την Ανάσταση του τόπου μας.
Ανορθωσιάτη, όσο κι αν τα χρόνια περνούν, οι αντιστάσεις δεν κάμπτονται. Στόχος και σκοπός της ύπαρξης και δράσης μας, θα είναι η απελευθέρωση της σκλαβωμένης πατρίδας και η Επιστροφή στη γη των προγόνων μας.
