19 Μαΐου. Ημέρα θλίψης και συνάμα κατακραυγής. Η ημέρα που επιλέγηκε από τη Βουλή των Ελλήνων ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». Η περίοδος 1914-1923 χαρακτηρίζεται ως η πλέον μαύρη στην ιστορία του ποντιακού ελληνισμού, καθώς υπολογίζεται πως 353,000 ψυχές έπεσαν θύμα της τουρκικής βαρβαρότητας των νεότουρκων του Κεμάλ. Ψυχές που μέχρι και σήμερα ακόμα ψάχνουν δικαίωση καθώς η διεθνής κοινότητα δεν έχει καταδικάσει στο βαθμό που θα έπρεπε τις ενέργειες της Τουρκίας.
Η Ανόρθωση Αμμοχώστου, ως ένας σύλλογος που τις συνέπειες της τουρκικής βαρβαρότητας τις βίωσε και τις βιώνει εδώ και 47 χρόνια, τιμά τη μνήμη της ημέρας αυτής και δηλώνει πως ο αγώνας για τη δικαίωση των ψυχών που χάθηκαν και την απελευθέρωση των κατεχομένων εδαφών μας θα παραμείνει προτεραιότητα. Η Τουρκία πρέπει και να παραδεχθεί αλλά και να λογοδοτήσει για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει κατά της ανθρωπότητας.
«Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν’ από την Πόλιν
ουδέ στ’ αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια,
επήγεν και-ν εκόνεψεν α σου Ηλί’ τον κάστρον.
Εσείξεν τ’ έναν το φτερόν σο αίμα βουτεμένον,
εσείξεν τ’ άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον,
Ατό κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ’ ο μητροπολίτης
έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει.
Σίτ’ αναγνώθ’ σίτε κλαίγει, σίτε κρούει την καρδίαν.
“Ναϊλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!”
Επέραν το βασίλοσκαμ’ και έλαεν
αφεντιά,
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια
κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται,
-Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι
-Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία ‘πάρθεν.
-Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο».
